Tak bardzo bym chciał, by tchórzostwo mężczyzn, wysyłających swoje partnerki na „zabieg”, zastąpiły troska i obecność, które sprawią, że pojawi się więcej niż jedno rozwiązanie.

Po zmaganiach z „mistrzami nieufności” potrzebujemy tego, czego krytyka dać nie może – zaufania, bliskości, zawierzenia, podziwu.

W jaki sposób spopularyzowanie ideałów autentyczności i autoekspresji wpływa na myślenie o powołaniu kapłańskim czy zakonnym? Czy możliwa jest jeszcze tzw. kultura powołaniowa?

Kantowska idea krytyki pozwoliła nam wydostać się z wielu form niepełnoletniości. Czy jednak nie zaprowadziła nas w ślepy kąt? Potrzebujemy pomysłu na myślenie, jakie przychodzi „po krytyce”.