Czy szczęście powinno być naszym celem, czy jest jedynie „skutkiem ubocznym” udanego życia? Czy przydarza się nam samo, czy też trzeba nad nim pracować? Czy spada nagle, czy trzeba raczej do niego dorastać? Czy można mieć prawo do szczęścia, jeśli unieszczęśliwia się innych? Czy człowiek samotny, chory, bezdomny, niepełnosprawny, umierający może być szczęśliwy? To tylko niektóre z pytań, na które szukamy tym razem odpowiedzi. Nie proponujemy uczonych traktatów, lecz refleksje bardzo osobiste, egzystencjalne, wręcz świadectwa.